Hondensportvereniging TIMBO | www.hsv-timbo.nl
Copyright 2019 HSV-Timbo Alle rechten voorbehouden.
*
Home
Informatie
Agenda
Contact
Weetjes
Locatie
Links
Het gedrag van een hond
Territoriumdrift Vrijwel ieder dier heeft vanuit een ingeworteld gevoel behoefte aan een stuk gebied dat van hem is en hem daardoor een gevoel van veiligheid geeft. Hij kent de weg om eventueel te vluchten, te jagen en zijn roedel of sociale partners zijn direct in de buurt. In dit gebied zoekt hij voedsel, maakt hij zijn nest, krijgt de teef haar jongen en vinden de onderlinge rangordegevechten plaats. De meeste agressie ten opzichte van indringers vinden binnen dit gebied plaats en direct aan de grenzen ervan. De meeste agressie richt zich op soortgenoten. Dat is ook logisch, want die vormen het gevaar. Een hond heeft bijvoorbeeld niets te vrezen van een vogel die naar een worm zoekt. Het territorium wordt afgebakend met geurmerken. Ook ons gevoel van territorium is duidelijk ontwikkeld. Met een hek of een heg om de tuin maken we duidelijk dat dat onze tuin is. Een bel op de deur zorgt ervoor dat niemand onaangekondigd ons territorium binnen komt. We nemen een waakhond om ons te verdedigen. De hond is op zijn best op eigen terrein. Hoe dichter de grens van zijn territorium benaderd wordt, hoe attenter hij zal worden. Wordt zijn territorium betreden, dan zal hij met verve huis en haard verdedigen. Omdat de hond uw huis en tuin, en vaak ook nog een stuk van de straat, als zijn territorium beschouwt, houdt dat automatisch in dat hij niet makkelijk een andere hond op zijn grondgebied zal accepteren. Zeker reuen waarbij de onderliggende rivaliteit toch al groter is dan bij teven, vinden het onverdraaglijk dat een vreemde reu het terrein betreedt. De beste manier is de honden elkaar op vreemd terrein te laten ontmoeten en dan tegelijk mee naar binnen te nemen. Daarmee omzeil je de territoriumverdediging en soms lukt het dan toch beide honden binnen te hebben zonder vechtpartijen. Waarom blaffen honden? Niet waar is het verhaaltje dat een hond die blaft een bijter is. Blaffen is een alarm voor de mensen waar hij bij hoort. Het betekend puur “er is gevaar, pas op”. Als een hond aanvalt gebeurd dit zonder geblaf. Hij zou zichzelf immers verraden, zo dom is onze hond niet. Dit is ook het geval als de hond vlucht, het gebeurd geheel geruisloos. Opgetrokken lippen om hoektanden te tonen geeft agressie aan, maar deze hond is ook bang. De hond laat niet met zich spotten, ondanks zijn angst zal hij liever aanvallen dan weglopen. In de volgende fase van grotere angst zal de hond gaan grommen, maar vergis je niet er is nog een gigantische brok agressie die de angst overheerst. Deze hond kan plotseling aan gaan vallen. Ziet de hond het niet zitten en de aanvalsdrang zakt weg, dan zal hij grommen (ik zou je graag aan willen vallen) afwisselend met blaffen (ik roep versterking). De enigste hond die aan dit ritueel niet meedoet is de Basenji een Afrikaanse hond. Onze uitspraak “blaffende honden bijten niet” kan over het algemeen voor waar aangenomen worden. Alleen als U Basenji uit Afrika tegen komt bent u niet zeker. Waarom hijgen honden zoveel ??? Mensen hijgen als ze hard hebben gelopen om een bus te halen, maar geen mens hijgt zo veel als een hond. Een hond kan zelfs gaan hijgen terwijl hij rustig ligt. Als hij te warm wordt, doet hij gewoon zijn bek open, laat zijn tong naar buiten floepen en dan begint het snelle zware hijgen dat we allemaal zo goed kennen. Onder het hijgen bevochtigd hij herhaaldelijk zijn tong om het verdampingsproces, dat voor de afkoeling moet zorgen, te bevorderen. Honden die het erg warm hebben zullen meer dan normaal drinken om genoeg vocht bij zich te hebben om de tong nat te kunnen houden. Menige hond zou aan een hartaanval zijn gestorven als hij die mogelijkheid niet had gehad. Waarom hebben honden zo'n krachtig hijgmechanisme nodig om hun lichaamstemperatuur op peil te houden? Dit houdt verband met de anatomie van de huid. In tegenstelling tot de mens heeft de hond alleen behoorlijke zweetklieren in zijn voetzolen. Wij kunnen snel warmte kwijt raken door over ons hele lichaam te zweten, maar dat kan de hond niet. Dat het bij honden hijgen is geworden hangt zonder twijfel samen met de zeer zware vacht die hun voorouders hebben gehad. In de tijd dat de oerhond zich ontwikkelde was het blijkbaar belangrijker in koud weer warm te blijven dan koel in warm weer. Met de dikke vacht konden zweetklieren niet veel doen aan de temperatuurregeling en ze hadden weinig nut meer. Tegenwoordig, nu veel rassen dunnere vachten hebben, zouden hun bezitters op warme middagen wel gebaat zijn met goed werkende zweetklieren, maar de revolutie daarvan is niet hand in hand gegaan met de genetische veranderingen in vachttype. Zelfs de haarloze rassen, zoals de Mexicaanse Naakt Hond, voor wie zweten zeker functioneel zou kunnen zijn, hebben een opvallend droge huid, zelfs onder zeer hete omstandigheden. Deze honden blijken dezelfde lichaamstemperatuur te hebben als andere honden, maar hun huid voelt veel warmer aan door de naaktheid van de huid. Er wordt gezegd dat dit ras destijds door de Mexicanen is ontwikkeld om in koude nachten dienst te doen als levende kruik en de combinatie van niet zweten en een lichaamstemperatuur die hoger is dan die van de mens zou hem ongetwijfeld ideaal maken voor die rol.
